Poemas cheos de música, todos eles, dalgunha maneira e como recolle o título, verdadeiros aloumiños, caricias de poesía e versos. Un libro que quere demostrar o gozosa que pode ser a poesía cando é contada/cantada como o fai o autor destes beixos en xeito de palabras.

Honorato é un rato ao que lle gustan as palabras, e gústalle pintalas de cores: utiliza a cor verde para falar dos campos, a azul para falar do ceo e do mar, a amarela para falar da luz e do sol… A cor negra para falar das guerras, a cor gris para falar do inverno e a cor vermella para falar…, para falar ¡de amor!
Si, porque Honorato está namorado. ¿E de quen está namorado?

Uli está farto de que seu pai sempre lle diga o mesmo. Sempre o mesmo. Cada vez que ten un pensamento que o ilusiona, un desexo de que as cousas cambien, sempre ten que escoitar: ¡Ti aínda cres nos peixes de cores! Uli pensa que ten que demostrarlle a seu pai que hai algo máis que o diñeiro, o traballo e os negocios... Ten que atopar os peixes de cores. Na súa viaxe atopa un vento exiliado, unha rapaza que toca o saxo, un vello que ama o mar rodeado de sereas, a un neno da guerra... Tódolos que temos pequenas e grandes ilusións andamos tralos peixes de cores. E atopalos ten moito de rebeldía.

A familia de Antía deixou o seu pobo para marchar a unha gran cidade. Pero Antía e mailo seu avó non acaban a afacerse a aquel lugar sen ceo e cheo de fume. Un día Antía consegue visitar de novo o seu pobo montada no seu Cabalo de Cartón. -

A morte do seu tío Peixoto leva a Xan a lembrar un tempo pasado no que as personas non podían pensar en liberdade. Dese tempo gris, feito da cor da mesquindade e do medo, Xan garda as páxinas dun diario de adolescencia que lle fan lembrar o sopro de humanidade que a aparición do seu Peixoto veu introducir na súa vida.

LITERATURA: Hª, TEORIA, CRITIC

«Cacarabín, Cacarabón» é un libro de poemas que amosa o divertido xogo das palabras, do ritmo, dos sons e da musicalidade. Tódolos seus temas e formas colaboran a crear un ambiente lúdico no que a imaxinación e a fantasía voan libremente. -

Cada estación ten o seu propio atractivo. Mesmo se podería dicir que as catro irradian poesía. Por iso o autor deste libro se inspira nas estacións para escribir os seus propios versos. E consegue uns poemas cheos de ritmo, nos que o xogo coas palabras e a formación de imaxes son ás veces un fin en si mesmo. Trátase dunha poesía que permite xogar e crear rimas e palabras, ademais de coñecer os sentementos que poden provocar en nós as catro estacións do ano.